Drukker op de Weg

Vrijdag 30 september 2022

O Porriño, Spanje

De dag begon erg vroeg om 7.45 uur, buiten nog donker en van achter het raam een rijkelijk gevulde sterrenhemel. Ook dit keer een prima nacht gehad en prima geslapen, het is toch maar mooi dat we telkens het zo treffen met ons onderkomen.
Bob zijn rugzak wordt dagelijks vooruit gestuurd maar dit keer moest de rugzak al om 7.30 uur in de lobby staan hetgeen wel het vroegste is wat we tot nu toe hebben meegemaakt!
Dat dwingt ons natuurlijk ook om op tijd weer erop te trekken☺
Bij het verlaten van het hostel kwam er al een auto aanrijden, stopte voor het hostel, ging het hostel binnen en kwam eruit met Bob zijn rugzak. Hoe snel geregeld allemaal, de man gegroet en wij op weg naar ons ontbijt!
Buiten was het kouder dan verwacht en het was erg nevelig, de nevel hing zwaar boven water en dalen. Het was donker toen we de eerste schreden op het nieuwe pad zetten en dan zijn pijlen ook moeilijk te zien. Het scherm van mijn telefoon staat nog op nachtstand en dan worden de zwarte routes niet echt zichtbaar. 1 gemiste pijl en je loopt verkeerd wat dus ook gebeurde maar niet echt een effect had op onze route die we verderop weer konden oppakken. Toch maar mijn jack extra aangetrokken want koud bleef het zolang de zon nog niet aan kracht had gewonnen. Het uur tijdsverschil met Portugal merk je dan wel.
Het eerste stuk liepen we door Tui en weer buiten de stad ging de route verder langs de N550 wat wel lekker loopt maar ook weer iets onrustiger vanwege de auto's maar gelukkig was het nog niet al te druk op de weg. Na verloop van tijd ging de route van de weg af en kwamen we weer door bos en landbouw te lopen.
Na 2 uur lopen hebben we ontbeten in een vrij nieuw restaurantje genaamd Ponte das Febres in Ribadelouro en met ons nog vele want dit was het eerste restaurant/bar na Tui wat open was. Hier lekker gegeten en de inwendige mens versterkt, inmiddels was de zon ook weer gaan schijnen en dan ziet de wereld er een stuk vriendelijker uit!

Onderweg een man uit Florida ontmoet die Hollandse ouders had en nog veel familie in Nederland heeft en daar een poosje mee opgelopen. Hij probeerde nog wel Nederlands te praten maar viel al heel snel terug op zijn eigen Engelse taal. Verstaan ging beter want ik kon wel gewoon Nederlands praten🙂.
Na ongeveer 8 km konden we even voorbij Orbenlle een D-tour nemen die 1 km langer was of de originele route aanhouden. We kozen voor het laatste en dat was dus een foute keuze.
Gevolg van de keuze was dat we ongeveer 4 km door industrie gebied hebben gelopen en dat 1 lange rechte weg was waar de vrachtwagens af en aan gingen.
Omdat we hier vlakbij Viggo verblijven is er veel industrialisatie, Viggo heeft een haven en vandaar uit wordt veel aangevoerd. We liepen langs een enorm groot parkeerplaats met duizenden nieuwe personenauto's.
Aan het einde van de lange weg de snelweg over en verder langs de weg naar Porrino, voordat we hier waren hebben we eerst nog even een stop ingevoerd en lekker onder de bomen wat gedronken welliswaar langs de weg maar toch iets rustiger dan voorheen.
Uiteindelijk gelukkig toch uit deze trieste omgeving en kwamen rond 14.00 uur hier aan in Porrino, hostel opgezocht en geïnstalleerd.
Wat te doen als je zo vroeg bent? Op je bed liggen, rondslenteren door het dorp en weer terug naar het hostel. Je herkent de pelgrim dan niet meer aan de wandelkleding of schelp maar aan het lummelgedrag🤗.
Deze hele maand is er feest in deze stad en dit weekend is de afsluiter dus dat zullen we buiten wel merken. Het hostel ligt dichtbij het centrum. Waar we zeker last van krijgen zijn de kerkklokken van de kerk hier vlakbij. Nu al horen we ieder half uur het Ave Maria waarbij de laatste gongslag net de toon niet heeft.
Vandaag een korte etappe en die van morgen ook, we zijn nu bijna op 100 km van Santiago af en moeten dus vanaf nu zeker 2 stempels in ons paspoort hebben dit in verband met de eisen die gesteld worden aan het verkrijgen van je credential (diploma)
Nu 21.20 uur net terug van ons diner in het centrum van de stad. Het was er druk, Spanjaarden lijken wel uit hun huis te komen als de zon onder is, het was gezellig druk mogelijk mede door de feestavond. Op het centrale plein probeerde een snel sprekende komiek zijn publiek aan het lachen te krijgen wat niet helemaal lukte.
In de kerk tegenover ons hostel was er nog een mis aan de gang, de kerkgangers, misschien 30 in getal waren enkel bejaarden. De pastoor was van dezelfde leeftijd en deed zittend de dienst. Ook in het katholieke Spanje is er een leegloop van de kerk.
Terug in het hostel, waar we in 1 grote ruimte slapen, liggen er al mensen op bed die proberen te slapen en die dan pissig zijn als jij pratend binnenkomst. Ik heb dat al eens eerder de "terreur" van de enkeling genoemd.
Wordt vandaag dus een vroegertje.