Emoties bij het kruis

2 mei 2019, Dag 4

Wat is nu het leuke aan een pelgrim zijn?

De vraag is snel gesteld met tientallen antwoorden mogelijk maar vooral het ontmoeten van mensen met op dat moment eenzelfde doel is bijzonder.

Wat is niet leuk aan pelgrim zijn?

Een voorbeeld, gisteren had ik de eer het eerste bed in de zaal te mogen beslapen. De ruimte met ongeveer 18 stapelbedden die gelukkig alleen beneden bevolkt waren kende een in- en uitgang en dat was dus direct aan het hoofdeinde van mijn slaapplaats!

Voordeel daar van is dat ik snel in mijn bed lig. Nadeel iedereen moet langs mij, als je weet hoeveel mensen in de nacht even gebruik maken van het toilet of die om 5.00 uur zo nodig op pad moeten. Op dat soort locaties ben ik erg blij met mijn oordoppen en mijn dierbare Te, Me, Ze & Pam.

Toch weerhield bovenstaande mij niet om pas om 7.45 uur te vertrekken. Het was niet koud maar het rijp lag op het gras.

De eerste stop was na 5.2 km klimmen in Foncebadon op een hoogte van 1400 m. Lekker een bocadillo met eieren, verse jus en koffie. Stevig ontbijt om verder te kunnen. Het is heel leuk om op een terras te zitten en de pelgrims aan je voorbij te zien komen. Soms herkenning en een groet en ook vaak onbekend

Vandaag kom je langs het Cruz de Fiero, een memorabele plaats langs deze Camino. Kort gezegd komt er op neer dat als je daar een steen(tje) achterlaat dan laat je ook je geestelijke last achter en ga je weer fris de wereld in en loop je een stuk lichter. Nu is dat laatste niet zo moeilijk omdat het bergafwaarts gaat na het kruis.

Ik had van thuis een kei van 7 ons meegenomen die wij ooit met de kinderen in Zwitserland hebben gevonden en ik vond het wel een mooie gedachte om die nu voor "mijn 4 grote kleine jongens" daar achter te laten.

Ik had er een inscriptie opgeschreven en hun namen. Een mooi plaatsje uitgezocht en terwijl ik dit zo bekeek werd ik me toch emotioneel, de tranen sprongen in mijn ogen. Waar dat nu ineens vandaan kwam ik weet het niet want echt geloven in zo'n mythisch verhaal doe ik niet. Om dit gevoel even te delen belde ik met Willy om bovenstaande te vertellen. Toch wel raar voor mij maar ook dit zal wel te maken hebben met de mystiek van de Camino!

Weer verder ontmoette ik een stel Amerikaanse vrouwen die een luxere Camino deden. Dat wil zeggen kleine stukjes lopen, de bus in en even verderop weer lopen. Ik kwam ze telkens tegen en dan praat je wat. Gevolg rond lunchtijd in el Acebo heb ik heel gezellig met hun, onder het oog van een Spaanse bisschop die ze ingehuurd hadden voor deze trip, zitten kletsen. Eigenlijk te lang maar ach.

Onderweg richting Molinaseca, en dit was best een pittige afdaling, is er dan veel druk op de knieën/benen, het pad was nu niet bepaald geplaveid en dan kunnen losliggende stenen je soms onverwachts doen uitglijden. Gelukkig is mij dat niet overkomen!

Op 2/3 van de afdaling kwam ik het Canadese echtpaar tegen van gisteravond. Het was duidelijk dat hij er veel moeite mee had om af te dalen. Ik nog aangeboden om zijn rugzak een poosje te dragen maar dat was niet nodig. Achteraf hoorde ik dat zijn vrouw dit wel over een korte afstand heeft gedaan maar dat dit te zwaar voor haar was.

De afdaling was zwaar naar Molinaseca waar ik nu verblijf, leuke plaats met veel slaapgelegenheid, de herberg is redelijk nieuw en modern.

Bij het verlaten van de herberg checkte net het Canadese echtpaar in en zo maak je meteen weer contact. Zij (Sheila) ging de was doen en meteen heeft ze mijn wasje ook meegenomen in de machine, wel zo aardig want het hoeft niet!

Niet veel later kreeg ik op de kamer gezelschap van een Italiaanse vrouw van begin 35 jaar schat ik zo in. Het kost mij wel wat meer moeite de laatste tijd om leeftijden goed in te schatten waarschijnlijk heeft dat te maken met het ouder worden en dus ook dat je veel jonge mensen ontmoet. Natuurlijk ben ik de naam vergeten maar we noemen haar helikopterpiloot omdat ze thuis in Italië op een helikopter vliegt, ik dacht bij een vliegmaatschappij.

Straks even het dorp in om te eten en nog wat te drinken met het Canadese echtpaar (Sheila & Bob) die ik gisteren ontmoet heb in de herberg en vandaag dus weer.